Modele anatomiczne pełnią kluczową rolę w edukacji klinicznej, pozwalając medykom, uczniom medycznych kierunków oraz pacjentom lepiej przyswoić strukturę i działanie ludzkiego organizmu. Są one używane w wielu specjalizacjach, takich jak anatomia, patologia i diagnostyka dolegliwości. Modele te mogą być wykonane z różnych materiałów, takich jak polimer, silikon, materiał polimerowy lub inne syntetyczne substancje, a ich celem jest jak najdokładniejsze odwzorowanie autentycznej budowy człowieka. Dzięki nim można poznać, jak postępują dolegliwości, jakie mają skutki dla ustroju oraz jakie mechanizmy biologiczne i patologiczne za nimi stoją. Modele anatomiczne są nieocenionym narzędziem w nauczaniu i informowaniu leczonych. Dają możliwość lekarzom lepiej objaśniać pacjentom sedno ich schorzeń, ułatwiając im w zrozumieniu diagnostyki oraz zalecanych procedur medycznych. W przypadku długotrwałych schorzeń, takich jak diabetes czy schorzenia endokrynologiczne, modele anatomiczne dają możliwość ukazać stopień uszkodzenia struktur wewnętrznych oraz konsekwencje zaniedbanych chorób. Dodatkowo, modele te wspierają uczniom w lepszym przyswajaniu informacji akademickich poprzez praktyczne zrozumienie struktury organizmu i patofizjologii układu biologicznego. Modele anatomiczne diabetologiczne Cukrzyca jest długotrwałą dolegliwością przemiany materii, która jest skutkiem z nieprawidłowości produkcji hormonu insulinowego lub nieprawidłowej odpowiedzi ustroju na ten hormon. Modele anatomiczne cukrzycy najczęściej wizualizują trzustkę, jako że jest ona podstawowym narządem odpowiedzialnym za utrzymywanie równowagi poziomu cukru we krwiobiegu. W modelach tych można przeanalizować budowę takie jak skupiska komórek produkujących insulinę, czyli zbiory komórek β, wydzielających insulinę. W przypadku cukrzycy insulinozależnej modele mogą wizualizować zniszczenie lub utratę komórek beta, które są przyczyną niedoboru hormonu insulinowego. Z kolei w cukrzycy typu 2 modele mogą ilustrować insulinooporność, a także zbyt dużą eksploatację narządu wydzielniczego, skutkujące jej sukcesywnej osłabienia funkcji. Niektóre modele cukrzycy obrazują również skutki dolegliwości dla innych narządów, takich jak narząd krążenia, układ moczowy, narząd wzroku czy tętnice i żyły. Ilustrują, jak przewlekła podwyższony poziom cukru skutkuje mikroangiopatii i zaburzeń w makrokrążeniu, które są powodem powikłań cukrzycowych, takich jak uszkodzenie siatkówki, uszkodzenie układu moczowego czy uszkodzenie nerwów. Istnieją również modele ukazujące stopę cukrzycową, która jest jednym z najpoważniejszych konsekwencji tej dolegliwości. Dzięki tym modelom lekarze mogą lepiej tłumaczyć pacjentom, dlaczego odpowiednia kontrola glikemii i styl życia mają kluczowe wpływ w zapobieganiu problemów zdrowotnych. Modele anatomiczne cukrzycy są stosowane nie tylko w edukacji akademickiej, ale również w programach informacyjnych mających na celu zwiększenie świadomości na temat tej przewlekłej przypadłości. Dzięki nim można zademonstrować, jakie procesy mają miejsce w ciałe w wyniku przewlekłej zaburzeń poziomu cukru i jakie działania profilaktyczne mogą pomóc w obniżeniu prawdopodobieństwa wystąpienia negatywnych skutków. Modele anatomiczne narządu endokrynnego Gruczoł tarczowy to narząd wydzielniczy pełniący funkcję syntezę hormonów kontrolujących procesy metaboliczne, takich jak tyroksyna (T4) i aktywny hormon tarczycy. Dysfunkcje działania tarczycy mogą prowadzić do wielu schorzeń, takich jak zbyt aktywna tarczyca, niedoczynność tarczycy, autoimmunologiczne zapalenie tarczycy czy choroba Gravesa-Basedowa. Modele anatomiczne tarczycy obrazują strukturę tego narządu, w tym jego części boczne, cieśń, a także ukrwienie i sieć nerwową. Modele anatomiczne tarczycy mogą również przedstawiać zmiany chorobowe, takie jak powiększenie tarczycy w wyniku powiększenia gruczołu, guzki tarczycy czy zmiany nowotworowe. W przypadku zmniejszonej aktywności tarczycy modele mogą prezentować zmniejszenie objętości narządu i zmniejszoną aktywność jego struktur, podczas gdy w nadczynności tarczycy mogą ukazywać rozrost tarczycy oraz zwiększone unaczynienie. Modele te mogą także wizualizować efekty schorzeń układu odpornościowego, takich jak niedoczynność tarczycy autoimmunologiczna, w której system immunologiczny uszkadza komórki tarczycy, powodując ich osłabienia funkcji.
Modele anatomiczne tarczycy są szczególnie przydatne w procedurach diagnostycznych i nauczaniu chorych, ponieważ umożliwiają lepiej przyswoić czynniki sprzyjające różnych chorób gruczołu tarczowego oraz ich konsekwencje dla ustroju. W codziennej pracy lekarzy lekarze endokrynolodzy często używają takie modele do przedstawiania chorym, jak funkcjonuje gruczoł tarczowy, jakie są symptomy zaburzeń tarczycy oraz jakie strategie terapeutyczne mogą być wykorzystywane.